خیلی وقت بود که دیگه حسم رو نسبت به شهدا و جنگ از دست داده بودم و هرچی طرف کتابای دفاع مقدسی می رفتم نمی شد!! نمی شد بخونمشون!! ظاهرن خوندن کتابای منصوب به اون فرشته ها هم نیاز به طلبیدن خودشون داره!
چند بار این کتاب رو توی دفتر بسیج دانشکدمون دیده بودم و می دونستم حضرت آقا تمجید حسابی از این کتاب کرده اند؛ بالاخره بعد از چندین ماه (سال؟!) کتاب "نورالدین پسر ایران" رو خوندم.

اگر روزی "سید نورالدین عافی" عزیز رو دیدم، دستانش رو به احترام تمام فداکاری هاش و دریادلی هاش بوسه باران می کنم.

روحیه ناقلایی(!) و طنز در ذات این بزرگوار موکد شده، لذا خوندن این کتاب علاوه بر پی بردن به حقایق ناگفته ی تلخ و شیرین دفاع مقدس، سرشار از طنز و خنده است.

چقدر "امیر مارالباش" را دوست دارم. چقدر از چشماش آرامش میریزه. عکس این شهید هم آدم رو یاد خدا میندازه.

قابل توجه بعضیا: بعدن نگی همه کتابای خوب رو تنها خوری میکنیا!!! این گوی و این میدان...